52. Eind van het traject: een fiasco?

Het meer van Bolsena is minstens 125.000 jaar oud. Toen Emo hier 800 jaar geleden aankwam zal het landschap er in profiel weinig anders hebben uitgezien dan nu. Het is duidelijk een kratermeer, met hoge randen.

Een mooie plek om te verblijven. Vanaf de camping konden we langs het meer gemakkelijk op de fiets naar de Santa Christina kerk. Christina, door haar vader in 211 vermoord, liet, kort nadat Emo hier geweest was, bloed druppelen op het altaarkleed uit een hostie. Na dit mirakel verklaarde de Paus die dag tot jaarlijkse algemene feestdag, die tot op de dag van vandaag gevierd wordt. De bloeddruppels hebben we kunnen waarnemen, ze zijn er nog!

Aan de zuidkant van de krater ligt Montefiascone.
Fiasco betekent fles. Dat wisten wij niet, maar we zullen het niet meer vergeten: aan deze fles wijn is een prachtig verhaal verbonden.

Het betreft de heer Johannes de Fuk. Hij reisde naar Rome in het gevolg van Hendrik V, die keizer wilde worden. Omdat hij veel van wijn hield stuurde hij een knecht vooruit om op de deuren van de herbergen waar goede wijn werd geschonken een kruis, dan wel het woord “est” (het is hem!) te zetten. In Montefiascone was dat op één plaats maar liefst drie keer het geval!

Dat bleek voldoende voor Johannes om niet door te reizen naar Rome, maar hier te blijven en er niet meer weg te gaan. Het verhaal gaat dat hij er zich drie jaar lang, in ruime mate aan de wijn tegoed deed. Hij dronk zich dood...
Johannes de Fuk liet de wereld het principe van de drie-sterren restaurant na en ieder jaar op zijn sterfdag op zijn kosten een fust van zijn lievelingswijn. Dat wordt jaarlijks gevierd.
We zijn er helaas te vroeg!
De eerste twee weken van augustus, dan is dat wijnfestival in Montefiascone. Maar wijn is er genoeg, en natuurlijk scoren wij wel even een paar flessen van de wijn die daardoor beroemd is geworden: “EST! EST!! EST!!!

In Montfiascone staat verder een kasteel van de paus. Niet te missen: op het hoogste punt van de kraterrand en met dus een prachtig uitzicht. In de strijd tussen kerkelijke en wereldlijke macht speelde de plaats, net voor de doortocht van Emo, een belangrijke rol.

We gaan door naar Viterbo, een stad die meer torens blijkt te hebben dan het voor ons bekende San Giminiano in Toscane! In de 12e en 13e eeuw, ten tijde van Emo, was dit de favoriete woonplaats van de pausen en dat is nog te merken aan de “vorstelijke” uitstraling. Ook deze plaats was het strijdtoneel van vele intriges en oorlogen.

Via een zeer “landelijke” weg komen we langs het Lago di Vico: opnieuw een kratermeer, dat een eigen micro-klimaat blijkt te hebben. De kastanjebossen groeien en bloeien zo uitbundig dat we slingerend over de weg de takken moeten ontwijken. Vooral de eiken hier zijn trouwens beroemd geworden, zeker in de Middeeleeuwen. Het zijn de eiken van Roelant (het Roelantslied), paladijn van Karel de Grote, hier in Querce d'Orlande. Hierna komen we in Sutri aan. Daar beëindigen we de reis dit jaar, op 48 km van het einddoel: Vaticaanstad. 

Ook Sutri was jarenlang een strijdtoneel, wij bezochten daar een gevechtstheater van eerdere datum: een Romeins amfitheater. Deze is niet opgebouwd, maar uitgehouwen uit een tufsteenrots. Het geheel is verweerd natuurlijk, maar door de bijzondere constructien kan hij niet opnieuw “opgebouwd” worden. We zagen het geheel dus in de oorspronkelijke vorm. Heel bijzonder. Ook uitgehouwen was een kerk, waarvan het eerste deel al door de voorgangers van de Romeinen, de Etrusken, was gemaakt. Emo zal het misschien bezocht hebben, of er in ieder geval langs gekomen zijn, toen hij de volgende dag op weg ging naar Rome. Zijn laatste etappe, op 19 januari 1212, het was zijn 72e dag.

Voor ons was dit voor nu de laatste etappe. Het is 28 juni 2016, onze 52e routedag.

Hoe we van hier verder gaan met onze reis, daar moeten we nog eens goed over nadenken. Reizen met de camper in Rome, zal niet gaan.