51. Land van struikrovers en roofridders

Hoewel we bij Siena kampeerden, bezochten we het niet. De stad is een bezoek meer dan waard, maar we moesten onze beperkingen kennen en bovendien hebben we de stad nog niet heel lang geleden al eens uitgebreid bekeken.
Ten zuiden van Siena ziet Toscane er anders uit. Het beeld wordt nog steeds bepaald door heuvels, maar het landschap is opener met op veel heuveltoppen een “borgo” of een andere vorm van bewoning. Hoge rechte cipressen op een rij wijzen keurig de weg. Welke kant je ook opkijkt: een schilderijtje....

In de Middeleeuwen was dit het landschap waar doorheen keizers en koningen zich verplaatsten op weg naar de paus... Soms om zich te laten kronen, soms om geschillen te bespreken, maar in de tijd van Emo speelde vooral ook de strijd om de macht. Wie had het voor het zeggen: de kerkelijke leiders of de wereldlijke? En vormde die strijd nu ook juist niet de aanleiding voor Emo's reis naar de paus?
We namen al reizend kennis van de geschiedenis en stopten op een enkele plaats om foto's te maken van dit prachtige landschap. Het was zaterdag en we haalde meer pelgrims in dan op andere dagen: velen op de fiets, maar anderen te voet.

In San Quirico d'Orcia was het feest!

Elk jaar op de 3e zondag in juni (en de week erna) viert het stadje het “feest van Barbarossa”. In deze plaats namelijk kwam Frederik Barbarossa in 1155 met de paus overeen dat hij, onder “condities” tot keizer gekroond zou worden. Zo kon hij de geschiedenis ingaan als keizer Roodbaard! Nog altijd wordt dit hier dus gevierd!

Ze zat uitgeput op een bankje. Het pleintje voor de 12e eeuwse kerk was versierd met vlaggen. Een enkel kraampje kreeg al de belangstelling van de eerste toeristen. Ze was uit Keulen komen lopen... had er dus al zo'n 2000 kilometer op zitten! Vanmorgen had ze een bordje gezien dat het naar Rome nog maar 200 kilometer was. Vanmorgen om 6 uur was ze al begonnen te lopen en de hitte in dit open landschap zonder veel schaduw maakte dat ze het genoeg vond voor vandaag. Ze wachtte tot het hospice voor pelgrims de deur open deed, vertelde ze.
We raakten aan de praat over de Via Francigena en de vele manieren waarop je die kon doen: lopend, te paard, op de fiets, met de auto, camper. Een tijdlang had ze gezelschap gehad gehad van iemand die uit Canterbury was komen lopen en uit Alaska kwam. Ze had haar een tijdlang al niet meer gezien.. zou de hitte haar te veel zijn geworden?

We verlieten San Quirico en belandden vrijwel meteen in een heel ander landschap! Een landschap van vulkanische oorsprong en dat was goed te zien aan de vormen van de heuvels en de steilere stenige hellingen.

Radicofani kwam in beeld. Op een heuveltop. Voor Emo was dit gebied een hachelijk oord om door te reizen. Het was de wereld van roofridders en struikrovers! Vergisten we ons, of zag het landschap er ook nu onheilspellend uit? Het zullen de dreigende onweerswolken geweest zijn...

We besloten om door te rijden naar het meer van Bolsena. Daar was water in een grote uitgedoofde krater. Er was daar vast wel een camping met een strandje. En dat bleek het geval.