31. Naar het Licht

“Zullen we anders nog een nacht blijven?”
Willy zei het terwijl we met onze blote voeten door het gras liepen.  Aan de harde bodem onder onze voetzolen voelden we door het frisse gras dat we hier toch echt al op de voorlopers van de bergen liepen.

Later zaten we voor onze camper uit te kijken naar het gebergte. Precies in de richting waar we heel ver weg nog net besneeuwde toppen konden ontwaren, lag Mont Cenis. Door het scherm van Google Earth te draaien en te kantelen was ik daar achter gekomen. “Kijk daar moeten we naar toe” .

Bij ons was het al donker geworden. De bergen voor ons hadden nog een rode gloed omdat de ondergaande zon er nog op scheen.

We zaten daar tot in het donker.

Plotseling verscheen daar waar Mont Cenis zou liggen een heldere streep licht. Terwijl we dat ontdekten werd het al gauw groter: de maan kwam op! Vol bewondering en stil keken we er samen naar: het was volle maan! Nooit eerder zagen we haar zo in al haar glorie. Toen ze na een paar minuten vol boven de horizon stond, was ze groter dan we ooit eerder hadden gezien en we konden tot in detail de kraters en de lichte en donkerder plekken zien! Ademloos keken we door de verrekijker en probeerden foto's ervan te maken...

Toen het toch wat killer werd buiten maakte ik in het donker nog even een ommetje en keek achter de heg naar het prachtige huis van onze aardige gastheren.

Speciaal voor ons (?) hadden ze de achterdeur versierd met fel gekleurde knipperende ledlampjes. En ook de boom van een meter of twee hoog die daar niet ver vandaan stond! En het terras een eind verderop was geïllumineerd door het knipperen van de meest ondenkbare fluorkleuren! Het was duidelijk: hier raakten we de weg niet kwijt!

Terug bij de camper waren ze weer uit het zicht verdwenen achter de grote heg van laurierstruiken.

“Morgen gaan we verder”, zei ik tegen Willy, “richting Mont Cenis!”
De weg van Emo volgen. Het is nog ver...