34. Waar een wil is, is een weg

Ons volgende reisdoel is Saint Jean de Maurienne. In het “Emo's reis” staat een prachtig verhaal van een vrouw die net zo lang op het graf van Johannes de Doper in Alexandrië ging liggen tot God haar in het derde jaar beloonde en twee vingers van de begravene meegaf als reliek. Het reliek is bewaard gebleven en zal, veronderstelt Dick de Boer, door Emo vast met bezoek vereerd zijn. Het ligt in de stokoude kerk van deze plaats die naar Johannes de Doper genoemd is. We konden echter met geen mogelijkheid de kerk binnen. Het beeld van de vingers bleef toch wel onder onze aandacht, omdat het als symbool in voortdurend in het stadsbeeld opduikt.

Steeds smaller wordt de vallei. Dat is goed te merken doordat er hier en daar nauwelijks plaats is voor de verschillende vervoersmiddelen die langs en over de rivier een plek hebben moeten krijgen. Waterweg, spoorweg, autoweg, secundaire weg: alles moet erlangs en dat gaat hier en daar over en onder elkaar of, waar het al te nauw wordt, met een tunnel door de rots. Even later is het allemaal weer ruimer. De autoroute gaat de tunnel in en ook de spoorlijn raken we op die manier kwijt.

Het gaat nu ook wat sneller omhoog, wat goed te zien is aan het sneller stromende water van de Arc.

Emo zal de Kerstnacht hebben doorgebracht in het kerkje van Avrieux, dus daar gaan we even naar toe. De camper moet buiten het dorp blijven, want parkeren is in de erg nauwe straatjes niet mogelijk.

We kunnen er alweer niet in, maar de aanblik aan de buitenkant is de moeite meer dan waard. Diverse muurschilderingen (na Emo's tijd) geven beeldend aan wat goed en wat kwaad is en het ook meteen duidelijk wat de gevolgen van een bepaald gedrag zal zijn in het hiernamaals!

Met het zicht op de laatste etappe naar de Mont Cenis (ong. 25 km) stoppen we bij Bramans om met zicht op besneeuwde toppen rondom ons, een aantal dagen “uit te rusten” op de fraaie camping municipal.