39. Zijn we zijn allemaal pelgrims?

De berg op, naar de Sacra di San Michele. Vanuit het dal van de Po zie je hem al van ver op een hele steile, hoge rots staan. We twijfelden of we erheen zouden gaan. Dat leek onmogelijk met de camper. Maar bij een winkel namen ze die twijfel weg. Er was een eeuwenoud voetpad omhoog, maar ook een weg voor de auto vanaf de andere kant. Toen we onder de berg stonden was het nog 12 km! We hebben niet precies opgenomen welk hoogteverschil overwonnen moest worden, maar, laten we zeggen, het was een uitdaging.

Eenmaal boven zagen we ook het voetpad. Prachtig, het leek ons echter onwaarschijnlijk dat Emo, na net de Alpenpas te hebben bedwongen, nu ook nog deze hoge berg zou beklimmen om naar het klooster te gaan, dat heerste over het dal, en dan weer terug te keren naar datzelfde dal. Maar ja, wie zijn wij om dat te kunnen beoordelen.

Wie zijn wij, was ook de vraag van de man die op de trap zat voor de sluitende deur van het klooster. We konden niet naar binnen. De middagpauze begon...

Pierre was met z'n gps bezig en noteerde de exacte coordinaten van die plek. Toen ik hem vroeg hoe hoog het was, bleef hij het antwoord schuldig. Hij kwam uit St-Malo, had eerder gewoond bij St-Mont Michel in Bretagne, en had ontdekt dat deze San Michele en Mont St-Michel op één lijn lagen. Dat leek me niet bijzonder: er is altijd een rechte lijn te trekken tussen twee punten. Dus vroeg ik waar die lijn naar toe ging. Dat bleek de juiste vraag. Hij vertelde dat hij al jaren gefascineerd was door het feit dat op deze lijn ook een heiligdom van San Michele in Zuid-Italie lag! Alle drie waren al gesticht, dan wel vond er verering plaats, van ver voor onze jaartelling. Ze bezochten deze plaatsen, evenals een vierde en vijfde plaats op dezelfde (kromme?) lijn in Engeland en Ierland. De veronderstelde mogelijkheid was dat ook plaatsen verder op de wereld op deze lijn zouden kunnen liggen (Cheops?). Zijn verklaring bestond er uit dat dit allemaal plaatsen waren met een sterke energie. Terwijl we al pratend naar beneden wandelden, beklom Pierre soms rotsformaties en het was duidelijk dat hij op zoek was naar deze energie...

Een boeiend verhaal, mooi om, als we weer thuis zijn, verder uit te zoeken. We namen afscheid bij hun buscamper met een heerlijk glas van hun zelfgebrouwde cider!

Daarop besloten we dat we op onze manie allemaal pelgrims zijn, gebonden door de beperkingen van tijd en plaats, maar op zoek ....